Stelling 1: Weblogs zijn voor het internet wat graffiti voor de straat zijn.
Stelling 2: 80 Procent van alle graffiti is niet om aan te zien.
Stelling 3: 80 Procent van alle weblogs is niet om aan te zien.
Stelling 4: Tatouages zijn zoals weblogs en graffiti : 80 procent is niet om aan te zien.
Stelling 5: Weblogs, graffiti en tatoeages zijn gelijk: eenmaal aangebracht, zijn ze heel moeilijk te verwijderen.
En dan nu uw aandacht voor een weblog over graffiti.
Die twintig procent die dan nog overblijft, dat is overigens nogal een ruime gooi, hoor. Het mag duidelijk zijn dat dit weblog tot stand is gekomen op een moment dat de kleine hersentjes van schrijver dezes als het ware rozenvingerig en zoetgevooisd als ware het een baby'tje op een schapenvelletje lagen te zoemen.
20 Procent versus 80 procent? Dit nu noemen we het Paretoprincipe, dat stelt dat bij voorbeeld in de boekenbranche 20 procent van alle titels goed is voor 80 procent van de omzet. Zo meent Wikipedia onder het lemma Paretoprincipe dat 80 procent van de mensen 20 procent van alle weblogs bezoekt. Zou best wel eens kunnen.
Maar dan nu Banksy.
Banksy is geniaal. Banksy is sinds jaar en dag in zijn ene hele eentje verantwoordelijk voor 80 procent van alle graffiti die in London en aanpalende gehuchten terug te vinden is en die de moeite van het bekijken waard zijn.
De graffitikunst van Banksy is gebundeld door Lebowski Uitgevers (die we steeds leuker en uitdagender beginnen te vinden) onder de titel ‘Wall and Piece’ (nu met 10 procent meer troep) in een vertaling door ene ‘OvG’ in wie we de hand vermoeden van uitgever Oscar van Gelderen.
Voor de volledigheid: zijn vertaling in het Nederlands is tot stand gekomen in samenwerking met No Pay No Cure Productions met dank aan Fishy Eve & Jopkop. Wat dat allemaal concreet betekent, die ‘samenwerking’ en dat ‘met dank aan’, is ons niet duidelijk. Never Mind! OvG gaan we daar nu niet over lastig vallen, die toert momenteel met zijn Italiaanse sterauteur Niccolò Ammaniti door het land.
Copyright is voor losers.
Banksy is een soort van voortvluchtige, want anonieme graffitikunstenaar die meestal ’s nachts toeslaat in de straten van London in de hoop aan de grijpende arm van de Londense Metropolitan Police te kunnen ontsnappen. Graffit spuiten is in London immers verboden. Citaat op de achterkant van Banksy, Wall and Piece:
‘Het is uitgesloten dat u een quote van ons zult krijgen voor de achterkant van dit boek.’ (Metropolitan Police)
Banksy is subversief, hij is underground, hij is ludiek. Zijn beeldtaal is bijzonder rijk. Zijn beeldvondsten zijn soms geniaal. Zijn optreden is altijd op een bijzonder prettige manier ontregelend. NRC Handelsblad noemt Banksy ‘een genie in hype en zelfpromotie’. Zo kun je het ook bekijken. Het klopt als een bus.
NRC Handelsbladredacteur Coen van Zwol schreef over Banksy, niet naar aanleiding van het boek – wat nochtans een meer dan uitstekend te noemen aanleiding was geweest –, maar naar aanleiding van de Banksy-film ‘Exit Through the Gift Shop’ die onlangs vertoond werd op de Berlinale. De recensie verscheen op dinsdag 16 februari.
Voor wie die krant toevallig nog in huis zou hebben: het artikel ‘Documentaire of mockumetary?’ over de film van Banksy staat op de kunstpagina, te weten pagina 9, links van het artikel met de kop ‘Vlamingen heersen op Cabaretfestival’.
Dit is wat Banksy er zelf over te vertellen heeft:
“I guess my ambition was to make a film that would do for graffiti art what ‘The Karate Kid’ did for martial arts — a film that would get every schoolkid in the world picking up a spray can and having a go…As it turns out, I think we might have a film that does for street art what ‘Jaws’ did for waterskiing.” – Banksy
Op de website van de uitgever is een hele pagina over Banksy terug te vinden, te weten: hier! Daar zijn diverse filmpjes terug te vinden, onder meer de trailer van bovengenoemde film. Alsook alle illustraties die we schaamteloos en zonder toestemming van de uitgever hadden willen overnemen. Maar dat is mislukt.
Nog dit: van Wall and Piece werden wereldwijd meer dan 1 miljoen exemplaren verkocht. De overzichtstentoonstelling van Banksy in Bristol trok volgens diens uitgever meer dan 300.000 bezoekers in 2 maanden tijd.
maandag 22 februari 2010
dinsdag 5 januari 2010
Ray Kurzweil in Wintergasten
De reacties op de figuur van Ray Kurzweil, gisteren de laatste gast van Raoul Heertje in Wintergasten, zijn uiteenlopend. Door de ene wordt hij een briljant genie genoemd. Volgens anderen gaat het om een panische idioot. Hans Beerekamp schrijft vandaag in NRC Handelsblad dat hij meende, voorafgaand aan de uitzending van Wintergasten op maandag 4 januari 2010, dat Ray Kurzweil 'een beetje enge man' is.
Hans Beerekamp heeft zijn mening intussen bijgesteld. 'Dat viel reuze mee', schrijft hij nu.
De voorheen 'beetje enge man' heeft 19 eredoctoraten om zijn schouders hangen. Hij heeft uit handen van 3 verschillende presidenten van de VS (te weten: Lyndon B. Johnson, Ronald Reagan en Bill Clinton) een lauwerkrans ontvangen. Ray Kurzweil is opgenomen in de prestigieuze 'Inventor's Hall of Fame". Etc, etc.
Beerekamp heeft het in zijn televisierecensie over de vraag of we wel hybriden willen worden. Willen we wel versmelten met machines, zoals Kurzweil voorspelt dat zal gebeuren? Is dat niet 'een beetje eng'? De vraag werpt Beerekamp op omdat in Wintergasten een fragment getoond werd uit de film Sybil's Story over een patiënte met de ziekte van Parkinson. Bij Sybil worden elektroden geïmplanteerd in de hersenen. Dat geeft volgens Beerekamp (ik geef hem volmondig gelijk): 'onmiddellijk dramatische gevolgen'.
Maar waarom blijft dit eng? Het idee dat er in mijn lichaam gesneden zou moeten worden ten einde een operatie uit te kunnen voeren, vind ik nog steeds eng. Het is ook nog maar 2 keer voorgekomen. In beide gevallen ging het om snijden in de mond met het oogmerk om een tand en een tandwortel te verwijderen. In het eerste geval kwam de tandarts er aan te pas, in het tweede geval de kaakchirurg en ik weet nog heel goed dat ik 'panisch' was toen ik in de kuip van de kaakchirurg lag.
Intussen zijn wij eraan gewend dat medici bijzonder drastisch ingrijpen in ons lichaam, wanneer dat nodig is. De amputatie van ledematen is een schrikbarend voorbeeld van een dramatische ingreep die soms gewoon noodzakelijk is om de persoon in kwestie te laten overleven. Dat is een keuze uit 2 kwaden: benen kwijt of overleven. Voor die mensen die graag willen blijven leven, ligt de keuze voor de hand. Ook al betekent die keuze dat je met een enorme handicap door het leven moet. Maar het punt is: je gaat door met leven.
Een veel interessanter voorbeeld van een dramatische medische ingreep is de tandprothese oftewel het vals gebit. De techniek is dermate verfijnd dat vrijwel niemand ziet of iemand anders een vals gebit heeft of niet. Het is esthetisch oké. Dat neemt niet weg dat een heleboel tanden 'geamputeerd' moesten worden voordat het 'implantaat' vals gebit in gebruik kon worden genomen. Opnieuw: een dramatische ingreep, maar een ingreep die tot tevredenheid stelt.
Maar een ingreep in de hersenen is dat niet supereng?
Terug naar de vraag van Hans Beerekamp: 'Willen we wel hybriden worden?' (tussen haakjes: Beerekamp spelt 'hybrides', maar volgens mij eindigt dit meervoud in een 'n'. Met andere woorden: het citaat is niet correct à la lettre). Goeie vraag en tegelijk ook een beetje bevreemdende vraag. Het antwoord ligt namelijk in wat we gezien hebben bij Sybil. Het implanteren van elektroden onder de hersenpan werkt gewoon ongelofelijk goed. Ik citeer Beerekamp opnieuw: 'je ziet hoe het implanteren van een elekgrode in de hersenen van een patiënt met de ziekte van Parkinson onmiddellijk dramatisch resultaat heeft'.
De man of vrouw die zich genoodzaakt ziet 1 of meerdere ledematen te laten amputeren ten einde te kunnen overleven heeft een keuze gemaakt waarvan de implicaties vele malen dramatischer zijn dan die van Sybil. Er wordt weliswaar ingegrepen in haar hersenen, maar het resultaat is fenomenaal. En mijn idee is dan ook dat dergelijke ingrepen zonder meer aanvaard zullen worden ... als het resultaat er maar naar is.
Kan ik genezen door nanobotjes (computerchips die de grootte hebben van een bloedcel) in te slikken? Als ik mijzelf inderdaad op die manier kan genezen dan is dat helemaal niet eng. Terwijl het besef toch om de hoek loert dat een nanobotje een machine is, meer nog: een computerchip die zich een weg baant door de bloedbaan en daar waar het nodig is in de maag, in de dikke darm, de nodige reparaties uitvoert ten einde mij te genezen.
à Propos, die nanobotjes in de bloedbaan zullen in contact staan met internet door middel van een draadloze verbinding. Ahum!
Die toekomstvoorspellingen van Ray Kurzweil zijn zo gek nog niet als je bedenkt dat ze in het verlengde liggen van wat de mensheid nu al volop betracht: het menselijk lichaam uitbreiden met fysieke, maar ook virtuele middelen die ons sterker maken, gezonder, die ons langer laten leven en heel soms ons in staat stellen om de liefde beter te bedrijven. En wie had hier bezwaar tegen? Wie vindt die witte tabletjes die je inslikt om hoofdpijn op te heffen 'een beetje eng'. Gaat het daar ook niet om lichaamsvreemde stoffen wanneer we de producten van de zusjes Paracetamol inslikken?
Nee, de toekomstvisie van Ray Kurzweil is niet eng. Ze is realistisch. En adembenenemd interessant!
Hans Beerekamp heeft zijn mening intussen bijgesteld. 'Dat viel reuze mee', schrijft hij nu.
De voorheen 'beetje enge man' heeft 19 eredoctoraten om zijn schouders hangen. Hij heeft uit handen van 3 verschillende presidenten van de VS (te weten: Lyndon B. Johnson, Ronald Reagan en Bill Clinton) een lauwerkrans ontvangen. Ray Kurzweil is opgenomen in de prestigieuze 'Inventor's Hall of Fame". Etc, etc.
Beerekamp heeft het in zijn televisierecensie over de vraag of we wel hybriden willen worden. Willen we wel versmelten met machines, zoals Kurzweil voorspelt dat zal gebeuren? Is dat niet 'een beetje eng'? De vraag werpt Beerekamp op omdat in Wintergasten een fragment getoond werd uit de film Sybil's Story over een patiënte met de ziekte van Parkinson. Bij Sybil worden elektroden geïmplanteerd in de hersenen. Dat geeft volgens Beerekamp (ik geef hem volmondig gelijk): 'onmiddellijk dramatische gevolgen'.
Maar waarom blijft dit eng? Het idee dat er in mijn lichaam gesneden zou moeten worden ten einde een operatie uit te kunnen voeren, vind ik nog steeds eng. Het is ook nog maar 2 keer voorgekomen. In beide gevallen ging het om snijden in de mond met het oogmerk om een tand en een tandwortel te verwijderen. In het eerste geval kwam de tandarts er aan te pas, in het tweede geval de kaakchirurg en ik weet nog heel goed dat ik 'panisch' was toen ik in de kuip van de kaakchirurg lag.
Intussen zijn wij eraan gewend dat medici bijzonder drastisch ingrijpen in ons lichaam, wanneer dat nodig is. De amputatie van ledematen is een schrikbarend voorbeeld van een dramatische ingreep die soms gewoon noodzakelijk is om de persoon in kwestie te laten overleven. Dat is een keuze uit 2 kwaden: benen kwijt of overleven. Voor die mensen die graag willen blijven leven, ligt de keuze voor de hand. Ook al betekent die keuze dat je met een enorme handicap door het leven moet. Maar het punt is: je gaat door met leven.
Een veel interessanter voorbeeld van een dramatische medische ingreep is de tandprothese oftewel het vals gebit. De techniek is dermate verfijnd dat vrijwel niemand ziet of iemand anders een vals gebit heeft of niet. Het is esthetisch oké. Dat neemt niet weg dat een heleboel tanden 'geamputeerd' moesten worden voordat het 'implantaat' vals gebit in gebruik kon worden genomen. Opnieuw: een dramatische ingreep, maar een ingreep die tot tevredenheid stelt.
Maar een ingreep in de hersenen is dat niet supereng?
Terug naar de vraag van Hans Beerekamp: 'Willen we wel hybriden worden?' (tussen haakjes: Beerekamp spelt 'hybrides', maar volgens mij eindigt dit meervoud in een 'n'. Met andere woorden: het citaat is niet correct à la lettre). Goeie vraag en tegelijk ook een beetje bevreemdende vraag. Het antwoord ligt namelijk in wat we gezien hebben bij Sybil. Het implanteren van elektroden onder de hersenpan werkt gewoon ongelofelijk goed. Ik citeer Beerekamp opnieuw: 'je ziet hoe het implanteren van een elekgrode in de hersenen van een patiënt met de ziekte van Parkinson onmiddellijk dramatisch resultaat heeft'.
De man of vrouw die zich genoodzaakt ziet 1 of meerdere ledematen te laten amputeren ten einde te kunnen overleven heeft een keuze gemaakt waarvan de implicaties vele malen dramatischer zijn dan die van Sybil. Er wordt weliswaar ingegrepen in haar hersenen, maar het resultaat is fenomenaal. En mijn idee is dan ook dat dergelijke ingrepen zonder meer aanvaard zullen worden ... als het resultaat er maar naar is.
Kan ik genezen door nanobotjes (computerchips die de grootte hebben van een bloedcel) in te slikken? Als ik mijzelf inderdaad op die manier kan genezen dan is dat helemaal niet eng. Terwijl het besef toch om de hoek loert dat een nanobotje een machine is, meer nog: een computerchip die zich een weg baant door de bloedbaan en daar waar het nodig is in de maag, in de dikke darm, de nodige reparaties uitvoert ten einde mij te genezen.
à Propos, die nanobotjes in de bloedbaan zullen in contact staan met internet door middel van een draadloze verbinding. Ahum!
Die toekomstvoorspellingen van Ray Kurzweil zijn zo gek nog niet als je bedenkt dat ze in het verlengde liggen van wat de mensheid nu al volop betracht: het menselijk lichaam uitbreiden met fysieke, maar ook virtuele middelen die ons sterker maken, gezonder, die ons langer laten leven en heel soms ons in staat stellen om de liefde beter te bedrijven. En wie had hier bezwaar tegen? Wie vindt die witte tabletjes die je inslikt om hoofdpijn op te heffen 'een beetje eng'. Gaat het daar ook niet om lichaamsvreemde stoffen wanneer we de producten van de zusjes Paracetamol inslikken?
Nee, de toekomstvisie van Ray Kurzweil is niet eng. Ze is realistisch. En adembenenemd interessant!
zaterdag 19 december 2009
De virtuele vader van Ray Kurzweil
Op maandag 4 januari is de Amerikaanse uitvinder Ray Kurzweil te zien in het programma Wintergasten van de VPRO. In de VPRO-gids wordt Kurzweil naar voren geschoven als een briljante idioot die 150 pillen per dag slikt en onder meer hoopt zijn dode vader weer tot leven te wekken:
‘I do hope to bring my father back!’
Als je het zo ziet staan, denk je inderdaad: die man is niet goed snik! Maar Kurzweil is een briljante provocateur die, als je nog niet helemaal van de schrik bekomen bent, er fijntjes aan toevoegt dat hij hoopt dat hij ooit in staat zal zijn om zijn vader in 'virtuele realiteit' opnieuw tot leven te wekken. En dat is zo vreemd nog niet. Sterker: het verbaast mij dat hij het niet alreeds geprobeerd heeft. Ik leg uit waarom.
In de film Transcendent Man, over leven en werken van Ray Kurzweil, komt een fragment voor waarin Ray Kurzweil een opslagruimte bezoekt die hij huurt. Daarin liggen alle spullen die ooit aan zijn veel te jonge gestorven vader hebben behoord. Zakboeken, notitieboeken, ordners, foto's en wellicht ook filmbeelden van Frederick Kurzweil, maar vooral toch ook de muziek die deze componist heeft nagelaten:
‘I knew there was a reason why he kept all that stuff.’
Dat materiaal is van cruciaal belang ten einde papa Kurzweil opnieuw tot leven te wekken. Er bestaat computerprogrammatuur die van een vlak tweedimensionaal beeld een driedimensionaal beeld kan maken dat verbazingwekkend geloofwaardig overkomt. Je ziet een gezicht op een foto veranderen in een driedimensionaal beeld. Hoe ze het doen, ik heb werkelijk geen idee. Maar het kan. Dat moet met de beeltenis van vader Kurzweil ook kunnen.
Als er klankmateriaal is bewaard met zijn stem, dan kan ook die stem gereconstrueerd worden. Iets preciezer gezegd: gesynthetiseerd. Een gesynthetiseerde stem is een stem die je werkelijk alles kan laten zeggen. Voorwaarde is dat er voldoende stemsamples bewaard zijn gebleven. Het zal de lezer van dit blog niet verbazen, maar Ray Kurzweil zelf is de uitvinder van de eerste text-to-speech synthesizer. Een computerstem kun je alles laten zeggen wat je maar wilt.
Het Amerikaanse bedrijf Nuance is gespecialiseerd in het maken van hoogwaardige computerstemmen. Toen dit bedrijf nog opereerde onder de vlag Scansoft hebben ingenieurs van het bedrijf het stemgeluid van Bill Clinton gesynthetiseerd op basis van minderwaardig klankmateriaal dat ze via internet bij elkaar hadden gesprokkeld. Ze hebben Bill Clinton de lof laten zingen van het bedrijf Scansoft, hetgeen de voormalige president uiteraard nooit gedaan heeft. Maar het klonk geloofwaardig als ware het Bill Clinton zelve die sprak. By the way: Nuance verkoopt vandaag de dag nog steeds software die ooit door Ray Kurzweil is uitgevonden, met name het programma Textbridge
Het is dus helemaal niet zo moeilijk zijn om geloofwaardig beeld- en geluidmateriaal van een dood iemand te construeren. De enige voorwaarde is dat er voldoende basismateriaal van de aflijvige overgebleven of anderszins aanwezig is. Een computer kan lezen. Daar bestaan scanners voor. Het is een eitje om de teksten, dagboekfragmenten die vader Kurzweil heeft nagelaten, door een computer te laten inlezen. Opnieuw weet Ray Kurzweil daar alles van. Hij is de voornaamste ontwikkelaar van de eerste CCD flat-bed scanner.
Vervolgens kun je van alles met die teksten. Onder meer dit: de voor vader Kurzweil typische schrijfpatronen eruit distilleren. Het is aan de hand van dit soort van plagiaatsoftware dat NRC Handelsblad jaren geleden meende te mogen opperen dat achter de schrijversnaam Marek van der Jagt de schrijver Arnon Grunberg schuilgaat. Die zich verplicht zag om zijn maskerade op te geven en toe te geven dat Marek van der Jagt zijn nom de plume was. Met andere woorden: we kunnen de dode man moeiteloos nieuwe teksten laten produceren. Koppel die teksten aan zijn gesynthetiseerde stem en zijn driedimensionale beeld en je bent er eigenlijk al: een virtuele Kurzweil is niet nodeloos ingewikkeld om te maken.
Nogmaals: het verbaast mij dat Ray Kurzweil hier nog niet mee begonnen is.
Want het is goed mogelijk. Wat ook goed mogelijk is, is dat we de dode muzikant nieuwe muziek kunnen laten componeren. Niemand minder dan Ray Kurzweil is in de Verenigde Staten van Amerika op 17-jarige leeftijd beroemd geworden met een door hem geschreven computerprogramma dat uit bestaande muziekfragmenten de patronen kan distilleren die nodig zijn om in dezelfde stijl nieuwe muziek te componeren.
In de film Transcendent Man komt een fragment voor uit de televisiequiz 'I've got a secret' waarin we de adolescente Ray Kurzweil niet onverdienstelijk op de piano een lied zien spelen. De panelleden moesten raden wat zijn ‘secret’ was. Uiteindelijk raadt één van de panelleden het: de muziek die Raymond (toen nog Raymond) gespeeld heeft, is niet door hem gecomponeerd, maar door een computerprogramma dat hij zelf geschreven heeft.
Vader Kurzweil kunnen we dus een driedimensionaal beeld verschaffen, we kunnen zijn stem opnieuw tot leven wekken en we zijn zonder moeiteloos in staat om de man nieuwe teksten te laten produceren en we kunnen hem zelfs nieuwe muziek laten componeren. Kunnen we hem ook een heel nieuw lichaam verschaffen? In 3D? Waarom niet. Het is Ray Kurzweil zelf die in 2001 zijn eigen virtuele Avatar, genaamd Ramona, een vrouwelijke rock star, in het openbaar vertoonde. Ramona is nog steeds actief op de website van Ray Kurzweil.
Met andere woorden: aan alle voorwaarden is voldaan om een virtuele Frederick Kurzweil tot leven te wekken. Ray Kurzweil weet dat het kan, hij heeft zelf in niet geringe aan een groot aantal van die voorwaarden voldaan. De vraag is: wat let hem om definitief aan de slag te gaan?
‘I do hope to bring my father back!’
Als je het zo ziet staan, denk je inderdaad: die man is niet goed snik! Maar Kurzweil is een briljante provocateur die, als je nog niet helemaal van de schrik bekomen bent, er fijntjes aan toevoegt dat hij hoopt dat hij ooit in staat zal zijn om zijn vader in 'virtuele realiteit' opnieuw tot leven te wekken. En dat is zo vreemd nog niet. Sterker: het verbaast mij dat hij het niet alreeds geprobeerd heeft. Ik leg uit waarom.
In de film Transcendent Man, over leven en werken van Ray Kurzweil, komt een fragment voor waarin Ray Kurzweil een opslagruimte bezoekt die hij huurt. Daarin liggen alle spullen die ooit aan zijn veel te jonge gestorven vader hebben behoord. Zakboeken, notitieboeken, ordners, foto's en wellicht ook filmbeelden van Frederick Kurzweil, maar vooral toch ook de muziek die deze componist heeft nagelaten:
‘I knew there was a reason why he kept all that stuff.’
Dat materiaal is van cruciaal belang ten einde papa Kurzweil opnieuw tot leven te wekken. Er bestaat computerprogrammatuur die van een vlak tweedimensionaal beeld een driedimensionaal beeld kan maken dat verbazingwekkend geloofwaardig overkomt. Je ziet een gezicht op een foto veranderen in een driedimensionaal beeld. Hoe ze het doen, ik heb werkelijk geen idee. Maar het kan. Dat moet met de beeltenis van vader Kurzweil ook kunnen.
Als er klankmateriaal is bewaard met zijn stem, dan kan ook die stem gereconstrueerd worden. Iets preciezer gezegd: gesynthetiseerd. Een gesynthetiseerde stem is een stem die je werkelijk alles kan laten zeggen. Voorwaarde is dat er voldoende stemsamples bewaard zijn gebleven. Het zal de lezer van dit blog niet verbazen, maar Ray Kurzweil zelf is de uitvinder van de eerste text-to-speech synthesizer. Een computerstem kun je alles laten zeggen wat je maar wilt.
Het Amerikaanse bedrijf Nuance is gespecialiseerd in het maken van hoogwaardige computerstemmen. Toen dit bedrijf nog opereerde onder de vlag Scansoft hebben ingenieurs van het bedrijf het stemgeluid van Bill Clinton gesynthetiseerd op basis van minderwaardig klankmateriaal dat ze via internet bij elkaar hadden gesprokkeld. Ze hebben Bill Clinton de lof laten zingen van het bedrijf Scansoft, hetgeen de voormalige president uiteraard nooit gedaan heeft. Maar het klonk geloofwaardig als ware het Bill Clinton zelve die sprak. By the way: Nuance verkoopt vandaag de dag nog steeds software die ooit door Ray Kurzweil is uitgevonden, met name het programma Textbridge
Het is dus helemaal niet zo moeilijk zijn om geloofwaardig beeld- en geluidmateriaal van een dood iemand te construeren. De enige voorwaarde is dat er voldoende basismateriaal van de aflijvige overgebleven of anderszins aanwezig is. Een computer kan lezen. Daar bestaan scanners voor. Het is een eitje om de teksten, dagboekfragmenten die vader Kurzweil heeft nagelaten, door een computer te laten inlezen. Opnieuw weet Ray Kurzweil daar alles van. Hij is de voornaamste ontwikkelaar van de eerste CCD flat-bed scanner.
Vervolgens kun je van alles met die teksten. Onder meer dit: de voor vader Kurzweil typische schrijfpatronen eruit distilleren. Het is aan de hand van dit soort van plagiaatsoftware dat NRC Handelsblad jaren geleden meende te mogen opperen dat achter de schrijversnaam Marek van der Jagt de schrijver Arnon Grunberg schuilgaat. Die zich verplicht zag om zijn maskerade op te geven en toe te geven dat Marek van der Jagt zijn nom de plume was. Met andere woorden: we kunnen de dode man moeiteloos nieuwe teksten laten produceren. Koppel die teksten aan zijn gesynthetiseerde stem en zijn driedimensionale beeld en je bent er eigenlijk al: een virtuele Kurzweil is niet nodeloos ingewikkeld om te maken.
Nogmaals: het verbaast mij dat Ray Kurzweil hier nog niet mee begonnen is.
Want het is goed mogelijk. Wat ook goed mogelijk is, is dat we de dode muzikant nieuwe muziek kunnen laten componeren. Niemand minder dan Ray Kurzweil is in de Verenigde Staten van Amerika op 17-jarige leeftijd beroemd geworden met een door hem geschreven computerprogramma dat uit bestaande muziekfragmenten de patronen kan distilleren die nodig zijn om in dezelfde stijl nieuwe muziek te componeren.
In de film Transcendent Man komt een fragment voor uit de televisiequiz 'I've got a secret' waarin we de adolescente Ray Kurzweil niet onverdienstelijk op de piano een lied zien spelen. De panelleden moesten raden wat zijn ‘secret’ was. Uiteindelijk raadt één van de panelleden het: de muziek die Raymond (toen nog Raymond) gespeeld heeft, is niet door hem gecomponeerd, maar door een computerprogramma dat hij zelf geschreven heeft.
Vader Kurzweil kunnen we dus een driedimensionaal beeld verschaffen, we kunnen zijn stem opnieuw tot leven wekken en we zijn zonder moeiteloos in staat om de man nieuwe teksten te laten produceren en we kunnen hem zelfs nieuwe muziek laten componeren. Kunnen we hem ook een heel nieuw lichaam verschaffen? In 3D? Waarom niet. Het is Ray Kurzweil zelf die in 2001 zijn eigen virtuele Avatar, genaamd Ramona, een vrouwelijke rock star, in het openbaar vertoonde. Ramona is nog steeds actief op de website van Ray Kurzweil.
Met andere woorden: aan alle voorwaarden is voldaan om een virtuele Frederick Kurzweil tot leven te wekken. Ray Kurzweil weet dat het kan, hij heeft zelf in niet geringe aan een groot aantal van die voorwaarden voldaan. De vraag is: wat let hem om definitief aan de slag te gaan?
maandag 7 december 2009
De gevaren van de ov-chipkaart voor treinreizigers
Brenno de Winter publiceert op webwereld een overzicht van de 25 problemen die zich met de ov-chipkaart voordoen. Maar het is, weet ik uit eigen ervaring, erger dan dat.
Een paar weken geleden zat ik met mijn ov-chipkaart, die tevens mijn voordeelurenabonnementskaart is, in de trein van Alkmaar naar Amsterdam. De conducteur wilde mijn voordeelurenkaart zien. Ik gaf hem mijn ov-chipkaart in de terechte veronderstelling dat in regel was wat mijn voordeelurenkaart betrof. Dat bleek niet het geval.
Tot mijn verbazing bleek mijn voordeelurenkaart niet in orde te zijn.
Ik heb geluk gehad dat deze conducteur mij liet gaan. Voor hetzelfde geld had ik nog een fikse boete gekregen ook. Bij de balie van de NS in Amsterdam CS liet ik mijn gegevens controleren. Het duurde een eeuwigheid voordat die gegevens gecontroleerd waren, maar toen bleek dat de NS een vergissing had begaan door mijn voordeelurenabonnement niet te activeren op mijn ov-chipkaart.
Dan denk je toch dat de zich vergissende partij zijn eigen vergissing goed maakt?
Mooi niet. De baliemedewerker van de NS liet mij eerst een formulier invullen, waarna duidelijk werd dat zulk formulier niet ingevuld diende te worden. Mij zou een nieuwe kaart toegestuurd worden - waardoor eigenlijk duidelijk werd dat het niet zomaar mogelijk is om de gegevens op de kaart te wijzigen.
Maar die nieuwe kaart weigerde de NS naar mijn adres op te sturen. Ik moet die gaan ophalen op het station. Alsof ik zeeën van tijd heb en het leuk vind om weer maar eens een uur reistijd in te lassen naar het station om daar een half uur in de rij te staan om mijn nieuwe kaart op te halen. Het is doffe ellende met die ov-chipkaar.
Een paar weken geleden zat ik met mijn ov-chipkaart, die tevens mijn voordeelurenabonnementskaart is, in de trein van Alkmaar naar Amsterdam. De conducteur wilde mijn voordeelurenkaart zien. Ik gaf hem mijn ov-chipkaart in de terechte veronderstelling dat in regel was wat mijn voordeelurenkaart betrof. Dat bleek niet het geval.
Tot mijn verbazing bleek mijn voordeelurenkaart niet in orde te zijn.
Ik heb geluk gehad dat deze conducteur mij liet gaan. Voor hetzelfde geld had ik nog een fikse boete gekregen ook. Bij de balie van de NS in Amsterdam CS liet ik mijn gegevens controleren. Het duurde een eeuwigheid voordat die gegevens gecontroleerd waren, maar toen bleek dat de NS een vergissing had begaan door mijn voordeelurenabonnement niet te activeren op mijn ov-chipkaart.
Dan denk je toch dat de zich vergissende partij zijn eigen vergissing goed maakt?
Mooi niet. De baliemedewerker van de NS liet mij eerst een formulier invullen, waarna duidelijk werd dat zulk formulier niet ingevuld diende te worden. Mij zou een nieuwe kaart toegestuurd worden - waardoor eigenlijk duidelijk werd dat het niet zomaar mogelijk is om de gegevens op de kaart te wijzigen.
Maar die nieuwe kaart weigerde de NS naar mijn adres op te sturen. Ik moet die gaan ophalen op het station. Alsof ik zeeën van tijd heb en het leuk vind om weer maar eens een uur reistijd in te lassen naar het station om daar een half uur in de rij te staan om mijn nieuwe kaart op te halen. Het is doffe ellende met die ov-chipkaar.
vrijdag 27 november 2009
Ik heb buren die naast mij wonen
Vandaag zomaar gehoord van de man die voor mij was in de krantenwinkel:
'Ik heb mijn vrouw, eigenlijk mijn vriendin gewurgd.' Hij wijst naar een vrouw in de winkel. 'Die daar. Dat moest ik eigenlijk niet doen. Het mag niet van de politie. Wist je dat je daarvoor gevangenisstraf kunt krijgen? Sla jij je vrouw wel eens?'
Man van de krantenwinkel: 'Nee, Karel, ik sla geen vrouwen en dat moet jij ook niet doen.'
'Nee, eigenlijk niet. Ik kan maar beter wat zuiniger zijn op mijn vriendin. Ik heb buren die naast mij wonen, die moeten iets gehoord hebben. Want die hebben de politie gebeld. Nee, dat moest ik maar niet meer doen. Kom vrouw, we gaan.'
'Ik heb mijn vrouw, eigenlijk mijn vriendin gewurgd.' Hij wijst naar een vrouw in de winkel. 'Die daar. Dat moest ik eigenlijk niet doen. Het mag niet van de politie. Wist je dat je daarvoor gevangenisstraf kunt krijgen? Sla jij je vrouw wel eens?'
Man van de krantenwinkel: 'Nee, Karel, ik sla geen vrouwen en dat moet jij ook niet doen.'
'Nee, eigenlijk niet. Ik kan maar beter wat zuiniger zijn op mijn vriendin. Ik heb buren die naast mij wonen, die moeten iets gehoord hebben. Want die hebben de politie gebeld. Nee, dat moest ik maar niet meer doen. Kom vrouw, we gaan.'
woensdag 25 november 2009
Does god exist? I think: not yet!
Gisteren was Ray Kurzweil, Amerikaans uitvinder en onderwerp van de film Transcending Man aanwezig bij de vertoning van deze film in Tuschinski 1. Dit in het kader van IDFA. De laatste woorden die Kurzweil mag uitspreken op het einde van de film staan in de titel van dit blog:
'Does God exist? I think: not yet!'
Alleen over dat 'I think' ben ik niet zeker, maar over de strekking van deze zin wel. In het donker van de filmzaal heb ik uiteraard geen notities genomen, laat staan dat ik geluidsopnames zou hebben gemaakt.
Is Transcending Man een goede film?
Het is beslist de film die je wilt zien als je geïnteresseerd bent in leven en werken van Ray Kurzweil. In dat verband: de zaal zat afgeladen vol, hetgeen mij aangenaam verraste.
Geniet Kurzweil dan enige bekendheid in dit land?
Zijn enige in het Nederlands vertaalde boek 'The Age of Spiritual Machines' verscheen in 1999 bij de Vlaamse uitgeverij Lannoo onder de erg verkeerde titel 'Het tijdperk van de levende computers, wanneer computers slimmer worden dan mensen'. Dat boek is nooit herdrukt. Het verdween al ras in de ramsj bij de Slegte alwaar het momenteel is uitverkocht.
Over Transcending Man (mooie dubbelzinnige titel) heb ik mij zo nu en dan verbaasd. De regisseur heeft Kurzweil naar eigen zeggen gedurende ongeveer twee jaar mogen volgen. Op de voet en dat mag vrij letterlijk opgevat worden. Kurzweil reist en wandelt behoorlijk wat af in deze film.
De regisseur volgt hem zelfs tot in de slaapkamer.
Op een bepaald moment wordt de notoire uitgvinder gefilmd nadat hij de wekker heeft uitgezet en het bed uitstapt om zich vervolgens te douchen en te scheren. Kurzweil wordt tijdens het douchen niet rechtstreeks gefilmd, maar het scheren komt duidelijk in beeld.
Is dat wat ik had willen zien?
Ja en nee. Het is opvallend dat de filmmaker deze meest bejubelde, maar ook controversiële uitvinder op een bijzonder menselijke manier in beeld weet te brengen. Gaandeweg het kijken viel mij voor het eerst op hoe zachtzinnig de ogen van Ray Kurzweil zijn, hoe rustig hij zijn betoog houdt. Hij is niet drammerig. Het is, zoals mij gisteren ook weer bleek, toen ik hem aansprak, een bijzonder gemoedelijke man.
Kurzweil is echt aardig!
Het is niet zo moeilijk om kritiek te uiten op de filmatografische keuzes die de regisseur heeft gemaakt. Zo noemt hij in de aftiteling wel Aubrey de Brey, terwijl deze anti-aging specialist niet 1 keer in beeld komt. Waarom Aubrey de Brey niet en Anthony Robbins wel? Waarom Colin Powels wel en de kinderen van Ray Kurzweil niet?
Het blijft raadselachtig waarom deze filmmaker nu juist deze keuzes heeft gemaakt.
Ook de met groot succes door Kurzweil in samenwerking met Google en Nasa opgerichte Singularity University wordt niet 1 keer genoemd; terwijl het toch tot de allergrootste successen van Ray Kurzweil behoort dat naar aanleiding van zijn ideeëngoed grootheden zoals Google en Nasa zich hebben ingespannen om een post-graduate universiteit op te richten.
Deze universiteit is genoemd naar het boek 'The Singularity is near' uit 2005.
Van dit boek verscheen helaas geen Nederlandse vertaling. Het zij zo. Tegenstanders van Kurzweil, zoals Hugo de Garis, krijgen in deze film ruim baan om hun bezwaren tegen zijn ideeën te formuleren. Dat is aardig, maar het is niet genoeg.
Ik miste ook Terry Grossmann in deze film, de arts met wie Kurzweil toch maar liefst 2 boeken heeft geschreven over gezondheid. Te weten: 'Fantastic Voyage' uit 2004 en het dit jaar verschenen 'Transcend, Nine Steps to Living Well Forever'.
In mijn exemplaar van laatstgenoemde titel schreef Ray Kurzweil overigens deze opdracht voor mij: 'To Luc, Keep on transcending'. Ik was weer als een kind zo blij.
Wat ik ook gemist heb in Transcending Man is uitvoerige uitleg over Pattern Recognition. Naar mijn idee is dat de belangrijkste ingang tot leven en werken van Kurzweil. Vrijwel al zijn uitvindingen zijn terug te voeren op een grondige kennis van menselijke pattern recognition die Kurzweil vertaald heeft in computerprogramma's.
Kurzweil bevestigde tijdens het vragenuurtje na afloop van de film dat hij werkt aan een nieuw boek waarvan de werktitel luidt: 'How the mind works & How to build one'. Daarmee kreeg hij de lachers op zijn hand.
Jammer genoeg vergat Kurzweil aan te kondigen dat hij ook werkt aan een film die de titel zal dragen van het boek dat hij in 2005 publiceerde: 'The Singularity is Near'. Maar misschien was het wel kiesheid van zijn kant om zijn eigen film in wording niet te noemen bij de promotie van de film over zijn eigen leven en werken.
'Does God exist? I think: not yet!'
Alleen over dat 'I think' ben ik niet zeker, maar over de strekking van deze zin wel. In het donker van de filmzaal heb ik uiteraard geen notities genomen, laat staan dat ik geluidsopnames zou hebben gemaakt.
Is Transcending Man een goede film?
Het is beslist de film die je wilt zien als je geïnteresseerd bent in leven en werken van Ray Kurzweil. In dat verband: de zaal zat afgeladen vol, hetgeen mij aangenaam verraste.
Geniet Kurzweil dan enige bekendheid in dit land?
Zijn enige in het Nederlands vertaalde boek 'The Age of Spiritual Machines' verscheen in 1999 bij de Vlaamse uitgeverij Lannoo onder de erg verkeerde titel 'Het tijdperk van de levende computers, wanneer computers slimmer worden dan mensen'. Dat boek is nooit herdrukt. Het verdween al ras in de ramsj bij de Slegte alwaar het momenteel is uitverkocht.
Over Transcending Man (mooie dubbelzinnige titel) heb ik mij zo nu en dan verbaasd. De regisseur heeft Kurzweil naar eigen zeggen gedurende ongeveer twee jaar mogen volgen. Op de voet en dat mag vrij letterlijk opgevat worden. Kurzweil reist en wandelt behoorlijk wat af in deze film.
De regisseur volgt hem zelfs tot in de slaapkamer.
Op een bepaald moment wordt de notoire uitgvinder gefilmd nadat hij de wekker heeft uitgezet en het bed uitstapt om zich vervolgens te douchen en te scheren. Kurzweil wordt tijdens het douchen niet rechtstreeks gefilmd, maar het scheren komt duidelijk in beeld.
Is dat wat ik had willen zien?
Ja en nee. Het is opvallend dat de filmmaker deze meest bejubelde, maar ook controversiële uitvinder op een bijzonder menselijke manier in beeld weet te brengen. Gaandeweg het kijken viel mij voor het eerst op hoe zachtzinnig de ogen van Ray Kurzweil zijn, hoe rustig hij zijn betoog houdt. Hij is niet drammerig. Het is, zoals mij gisteren ook weer bleek, toen ik hem aansprak, een bijzonder gemoedelijke man.
Kurzweil is echt aardig!
Het is niet zo moeilijk om kritiek te uiten op de filmatografische keuzes die de regisseur heeft gemaakt. Zo noemt hij in de aftiteling wel Aubrey de Brey, terwijl deze anti-aging specialist niet 1 keer in beeld komt. Waarom Aubrey de Brey niet en Anthony Robbins wel? Waarom Colin Powels wel en de kinderen van Ray Kurzweil niet?
Het blijft raadselachtig waarom deze filmmaker nu juist deze keuzes heeft gemaakt.
Ook de met groot succes door Kurzweil in samenwerking met Google en Nasa opgerichte Singularity University wordt niet 1 keer genoemd; terwijl het toch tot de allergrootste successen van Ray Kurzweil behoort dat naar aanleiding van zijn ideeëngoed grootheden zoals Google en Nasa zich hebben ingespannen om een post-graduate universiteit op te richten.
Deze universiteit is genoemd naar het boek 'The Singularity is near' uit 2005.
Van dit boek verscheen helaas geen Nederlandse vertaling. Het zij zo. Tegenstanders van Kurzweil, zoals Hugo de Garis, krijgen in deze film ruim baan om hun bezwaren tegen zijn ideeën te formuleren. Dat is aardig, maar het is niet genoeg.
Ik miste ook Terry Grossmann in deze film, de arts met wie Kurzweil toch maar liefst 2 boeken heeft geschreven over gezondheid. Te weten: 'Fantastic Voyage' uit 2004 en het dit jaar verschenen 'Transcend, Nine Steps to Living Well Forever'.
In mijn exemplaar van laatstgenoemde titel schreef Ray Kurzweil overigens deze opdracht voor mij: 'To Luc, Keep on transcending'. Ik was weer als een kind zo blij.
Wat ik ook gemist heb in Transcending Man is uitvoerige uitleg over Pattern Recognition. Naar mijn idee is dat de belangrijkste ingang tot leven en werken van Kurzweil. Vrijwel al zijn uitvindingen zijn terug te voeren op een grondige kennis van menselijke pattern recognition die Kurzweil vertaald heeft in computerprogramma's.
Kurzweil bevestigde tijdens het vragenuurtje na afloop van de film dat hij werkt aan een nieuw boek waarvan de werktitel luidt: 'How the mind works & How to build one'. Daarmee kreeg hij de lachers op zijn hand.
Jammer genoeg vergat Kurzweil aan te kondigen dat hij ook werkt aan een film die de titel zal dragen van het boek dat hij in 2005 publiceerde: 'The Singularity is Near'. Maar misschien was het wel kiesheid van zijn kant om zijn eigen film in wording niet te noemen bij de promotie van de film over zijn eigen leven en werken.
dinsdag 6 oktober 2009
Ray Kurzweil kondigt nieuw boek aan over The Mind
Naar het boek 'The Singularity is Near, When Humans Transcend Biology' van de Amerikaanse uitvinder Ray Kurzweil (Penguin, 2005) is de zogenaamde Singularity Summit genoemd, maar ook de Singularity University, opgericht door Nasa en Google.
Op zijn Singularity Keynote van 3 oktober jongstleden kondigde Kurzweil een nieuw boek aan dat zal verschijnen onder de voorlopige (?) titel:
'How the Mind Works and How to Build One'.
Aangekondigd wordt dat het boek wordt uitgegeven door Viking Press in 2011. Benieuwd in welke mate het boek voortbouwt op vergelijkbare titels van Marvin Minksy 'The Society of Mind' en van Steven Pinker 'How the Mind works'.
Voor Kurzweil wordt het zijn zesde titel na achtereenvolgens gepubliceerd te hebben 'The Age of Intelligent Machines' (in 1990), 'The 10% Solution for a Healthy Life' (in 1993), 'The Age of Spiritual Machines' (in 1999), 'Fantastic Voyage' samen met Terry Grossman (in 2004), 'The Singularity is Near' (in 2005) en tot slot 'Transcend', opnieuw met Terry Grossman *in 2009).
Op zijn Singularity Keynote van 3 oktober jongstleden kondigde Kurzweil een nieuw boek aan dat zal verschijnen onder de voorlopige (?) titel:
'How the Mind Works and How to Build One'.
Aangekondigd wordt dat het boek wordt uitgegeven door Viking Press in 2011. Benieuwd in welke mate het boek voortbouwt op vergelijkbare titels van Marvin Minksy 'The Society of Mind' en van Steven Pinker 'How the Mind works'.
Voor Kurzweil wordt het zijn zesde titel na achtereenvolgens gepubliceerd te hebben 'The Age of Intelligent Machines' (in 1990), 'The 10% Solution for a Healthy Life' (in 1993), 'The Age of Spiritual Machines' (in 1999), 'Fantastic Voyage' samen met Terry Grossman (in 2004), 'The Singularity is Near' (in 2005) en tot slot 'Transcend', opnieuw met Terry Grossman *in 2009).
Abonneren op:
Posts (Atom)
