De plastisch chirurgen Patrick Tonnard en Alexis Verpaele publiceerden in samenwerking met de copywriters Françoise Opsomer en Stéphanie Poelman (Magelaan cvba, Gent) het intrigerende boek ‘Verliefd op het tweede gezicht’, een uitgebreide dialoog met beide artsen over ‘Gelaatschirurgie’.
De Gentenaars Tonnard en Verpaele – ‘La Paire de Gand’ – bedachten de zogenaamde MACS-lift, een geavanceerde facelift die een aantal significante voordelen heeft voor de patiënt. De MACS-lift kan bij voorbeeld uitgevoerd worden onder plaatselijke verdoving. Voor een gewone facelift gaat de patiënt onder algehele narcose.
MACS staat voor Minimal Access Cranial Suspension.
Bij een klassieke facelift wordt de huid naar achteren aangespannen. Volgens de plastisch chirurgen veroorzaakt dat spanning op het gelaat en afplatting van de gelaatsstructuren. Bij de MACS-lift wordt de huid naar boven verplaatst, wat een veel natuurlijker aanpassing oplevert voor een patiënt met een ‘doorgezakte’ huid.
Bij de MACS-lift blijft een litteken achter van 8 à 9 centimeter. Bij de klassieke facelift is dat, nog steeds volgens de plastisch chirurgen Tonnard en Verpaele, een litteken van ‘vaak 25 tot 30 cm’.
In hun boek vertelt Patrick Tonnard: ‘De doorbraak van de MACS-lift kwam er met de aanvaarding van onze publicatie door het Amerikaanse tijdschrift Plastic and Reconstructive Surgery, hét referentietijdschrift over plastische chirurgie in de wetenschappelijke wereld. Plots werden wij uitgenodigd, zaten wij in Amerikaanse panels tussen de reuzen van de plastische chirurgie en moesten wij uitleggen hoe wij het deden. Niet dat ze meteen in onze resultaten geloofden, daar zijn enkele jaren overheen gegaan.’
Alexis Verpaele: ‘Door ons bewust low profile op te stellen en niemand te bruuskeren, zijn we langzaam maar zeker aanvaard. In de Verenigde Staten zijn ze nogal wantrouwig tegenover vernieuwingen van buitenaf en al helemaal als die afkomstig zijn van twee snotapen. Want wij zijn piepkuikens als je ons vergelijkt met anderen die daar in panels zitten, meestal mensen met dertig jaar of meer ervaring.’
Patrick Tonnard: ‘Sommigen van hen hebben een opleiding gevolgd bij ons of een demonstratie-ingreep bijgewoond, maar lang niet allemaal. Daarmee is de MACS-lift een eigen leven gaan leiden. […] De befaamde Belgische underdogmentaliteit [speelt] niet in ons voordeel. Belgen en Vlamingen kunnen moeilijk aannemen dat een landgenoot wereldwijd iets te betekenen heeft. Terwijl we internationale erkenning vinden, blijven we in eigen land illustere onbekenden.’
Alexis Verpaele: ‘Maar goed, natuurlijk draagt die internationale erkenning zeker bij tot onze arbeidsvreugde. Als enkele boegbeelden van de plastische chirurgie openlijk toegeven dat zij door ons zijn geïnspireerd en op basis van onze ideeën hun praktijk hebben bijgesteld, dan zijn we daar best trots op. Tijdens een van onze laatste congressen in Amerika werd de vraag gesteld wie de MACS-lift uitvoert en dat bleek een kwart van de aanwezigen in het auditorium te zijn.’
Wat is overigens de motivatie geweest van beide artsen om plastisch chirurg te worden? Voor Dr. Tonnard is dat nogal duidelijk: ‘Een belangrijke reden voor mij was dat ik niet met overlijdens omkan. In de algemene chirurgie moet je dat kunnen: af en toe verlies je nu eenmaal een patiënt. Plastische chirurgie is per definitie opbouwend, elke operatie is bijna een blijde gebeurtenis. Dat is zelfs zo in de pure reconstructieve chirurgie, denk maar aan een borst die afgezet is en die je reconstrueert.’
Alexis Verpaele: ‘Wat mij enorm ligt is het precisiewerk. Ik ben een perfectionist en altijd al bezig geweest met fijne motoriek. Daarnaast ben ik gefascineerd door esthetiek. Hoe komt het dat het ene gezicht aantrekkelijker is dan het andere? Plastische chirurgie geeft mij de kans om daarmee bezig te zijn en te proberen het geheim te ontrafelen. Want hoewel we steeds beter begrijpen wat de esthetiek van een gezicht bepaalt en hoe dat verandert met de leeftijd, zijn we er zeker nog niet volledig uit.’
Wat is nu mijn motivatie om over dit boek te schrijven op mijn weblog? Voor een deel is dat toeval. Alex Verpaele is gewoon een jeugdvriend van me. We studeerden samen af aan het St-Barbara college te Gent. Toeval wil ook dat ik voor het blad InCT bezig ben met een reportage over Linkeroever Uitgevers en Uitgeverij Houtekiet en dat Houtekiet nou toevallig de uitgever is van Liefde op het tweede gezicht. Een recensie-exemplaar van het boek was dan ook snel aangevraagd.
Over het boek zelf zal ik niet publiceren buiten dit blog om. Journalistiek valt er voor mij geen eer meer mee te halen. De copywriters hebben uitstekend werk afgeleverd. Ze zijn samen met Tonnard en Verpaele grondig en gedegen door alle aspecten van hun werk gegaan, inclusief natuurlijk de ‘ethische’ naast de ‘esthetische’ dimensie van dat werk. Ze slagen erin om op een bijzonder integere en boeiende manier over hun werk uit te wijden. Dit boek verdient meer aandacht.
