Een zachte vernieling, de dummy

Opmerkelijk genoeg begint de dummy van 'Een zachte vernieling' heel anders dan de definitieve uitgave. Zo begint die:

'In die tijd werk ik als huisschilder in Gent met de cowboys. Ik ben zelf geen cowboy, dat laten zij niet toe, ik blijf voor hen een vreemdeling die voorlopig wordt geduld. Waarom? De cowboys zullen het niet vragen, zij hebben genoeg miserie aan het hoofd. Het enige dat zij willen weten is dat de nieuweling - uit zijn gegoede familie gestoten - zo diep is gezakt dat hij zijn witte, schramloze, eeltloze, on-han-dige handen moet uitsteken en vuilmaken voor een homp brood met confiture en een dak boven zijn hoofd.

'Ik wil u niet affronteren,' zei Madame Jeannot achter de toonbank van de Mistinguett, 'maar ge zijt en blijft een fils-à-papa,'en de cowboys, 's ochtends om kwart voor zeven, hun eerste Stella aan de mond, beaamden. Bieke, mijn Bieke wist niet wat fils-à-papa betekende, durfde dat niet te bekennen, kneep in mijn kruis en zei: 'Ge moet u niet laten doen, ventje, al wat die cowboys kunnen doen is zeveren.'

'En schieten!' riepen de cowboys.'

Een nogal opmerkelijk verschil. Wat blijkt bij nadere inspectie? Het fragment waarmee de dummy opent, heeft Claus bewaard. Maar hij heeft van zijn roman een flashback gemaakt. In de definitieve versie van de roman staat het bewuste fragment met de cowboys op pagina 15, niet langer op pagina 7.

Maar er zijn nog meer verschillen. Verschillen ook in taal en inhoud.

Bewust fragment is uiteindelijk op deze manier opgenomen in de roman:

'In die tijd werk ik als huisschilder in Gent met de cowboys. Ik ben zelf geen cowboy, dat laten zij niet toe, ik blijf voor hen een vreemdeling die voorlopig wordt geduld. Waarom? De cowboys zullen het niet vragen, zij hebben genoeg ellende aan het hoofd. Het enige dat zij willen weten is dat de nieuweling uit zijn gegoede familie is gestoten en zo diep is gezakt dat hij zijn witte, schramloze, eeltloze, on-han-dige handen moet uitsteken en vuilmaken voor een homp brood met confiture en een dak boven zijn hoofd.

'Ik wil u niet affronteren,' zei Madame Jeannot achter de toonbank van de Mistinguett, 'maar ge zijt en blijft een fils-à-papa,'en de cowboys, 's ochtends om kwart voor zeven met hun eerste pils aan de mond, beaamden. Bieke, mijn Bieke wist niet wat fils-à-papa betekende, durfde dat niet te bekennen, kroop op mijn schoot en zei: 'Ge moet u niet laten doen, ventje, al wat die cowboys kunnen doen is zeveren.'
'En schieten!' riepen de cowboys.'

Vooral intrigerend is dat Bieke het hoofdpersonage niet langer in het kruis knijpt, maar op diens schoot kruipt.