Het gemeen loensende televisiemonster Char beweert met de doden te kunnen praten. haar programma op de treurbuis is een soort van 'opsporing verzocht', maar dan voor dooie mensen. Je bent knettergek als je in dergelijke onzin gelooft. Heel veel mensen zijn knettergek.
Laten we die onzin eens onder de loep leggen.
Want wat converseren die doden toch op een aparte manier met Char! Stel nu dat mijn in het jaar 2000 overleden vader met mij zou willen praten, dan zou hij daar in de eerste plaats toch echt Char niet voor gebruiken. Hij zou zich rechtstreeks tot mij richten.
Zo goed ken ik mijn vader dan toch wel weer.
Ook zou wijlen mijn gereserveerde vader geen spelletjes spelen. Hij zou om zijn postume conversatie met mij op gang te brengen niet beginnen met het doorgeven van letters. Zodanig dat het loensende wicht Char kan slijmen: ‘Ik krijg iets door met een ‘e’, kan dat?’
Nee, mijn vader, nogmaals: bij leven en welzijn weliswaar geen al te grote babbelaar, die vader van mij zou gewoon zeggen: ‘Het is hier met Etienne, en ik zou ik toch nog graag ne keer willen weten hoe het met mijne jongste zoon gaat.’
Et voilà!
Maar zo niet bij Char. Dode mensen beginnen met haar letters in haar oren te fluisteren. Die dooie mensen toch. Bij leven en welzijn praten in volzinnen, maar eenmaal dood dan gaan ze over op het gebrekkig afraffelen van het alfabet?
Rare gasten, die dooie mensen.
Het is natuurlijk volstrekte onzin, maar wat Char doet, is een oude en bekende truc. Zij maakt gebruik van een misleidende truc, die goed bekend is onder goochelaars en oplichters. Merk op dat ik een duidelijk onderscheid maak tussen beiden: goochelaars zijn geen oplichters.
De techniek in kwestie heet ‘cold reading’. In een volgende blog meer daarover.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten